.. υπόθεση ψυχής...???

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει .

 Η αγάπη είναι υπόθεση ψυχής και οχι καθήκοντος.

 Μια υπόθεση που αφήνεις τους κανόνες κ επενδύεις στις εξαιρέσεις .. 

μια υπόθεση που αγαπάς τις ομοιότητες κι ερωτεύεσαι τις διαφορές ... 

μια υπόθεση που σε κάνει να βρίσκεσαι σε μια ατελείωτη ευδαιμονία και ενθουσιασμό.. χωρίς να σημαίνει ότι αφήνεις να ξεπεραστούν όρια και περιθώρια απ τον καθένα ... 

μια υπόθεση που ανατρέπεις τα πάντα, σπας κάθε σου κανόνα, και χλευάζεις όλα τα «πρέπει» της ζωής σου.

 Μια υπόθεση που δεν καλείσαι να επιλέξεις μεταξύ του "θεαθήναι" σωστό , αλλά ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι είναι σωστό πέρα από το δέον και το πρέπει. 

Κι έν τέλει είναι μια υπόθεση που θέλει μαγκιά να πιστέψεις πως η ζωή δεν φέρνει κοντά δύο ανθρώπους μόνο και μόνο για να τους διαλύσει κάνοντας συγκρίσεις ... 

Είναι μια υπόθεση που θέλει μαγκιά για να φτιάξεις καινούργιες αναμνήσεις και να μην αποζητάς επίμονα τα παλιά , που ποτέ δεν θα είναι τα ίδια ακόμη κι αν επιστρέψουν ..

είναι μια υπόθεση που αν και την ημέρα που γνωριστήκατε μπορεί να σκέφτηκες " τι αντιπαθητικός τυπάκος" αλλά μέσα σου ήξερες ήδη πόσο μοιάζει στον έρωτα που φανταζόσουν..

είναι μια υπόθεση που θέλει μαγκιά να χαμογελάς στον καθένα γιατί απλά νοιωθεις ευτυχισμένος ..

 Είναι μια υπόθεση που θέλει μαγκιά να το πιστεύεις και να το δείχνεις με πράξεις, γιατί είναι πιο ηχηρές από κάθε λέξη σου... 

Είναι μια υπόθεση που ναι μεν δεν φοβάται τις σιωπές,
όμως λόγια εκ βαθέως ψυχής, λίγα και σταράτα, τα προσμένει...

 
ΘΕΛΕΙ ΜΑΓΚΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΕ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ...

Ας είναι νωρίς....

   Τίποτα πια , δεν με νοιάζει τίποτα, οι εκπτώσεις τέλειωσαν τον Αύγουστο, δεν έχω καμιά όρεξη να ψάχνω το σχεδόν και το κάπως.

Καλύτερα μόνη με το στυλό και το τετράδιο. Τον εαυτό μου κατάφερα πια να μπορώ να τον αγαπήσω και ξέχωρα από τον άλλο.

 Άκου να δεις .. 
ΑΝ γουστάρω τον άλλο, απαιτώ ΝΑ με θέλει και ο άλλος , να λιώνει όπως εγώ. Θέλω ένα έρωτα μεγάλο. 
Τον θέλω να με συνεπάρει, να με σηκώσει και να μη με ξανακατεβάσει. 

Να κοιτάω τα μάτια του και να λέω ότι εκεί δύει ο ήλιος και χαράζει η αυγή. Αλλά δεν φτάνει μόνο να έχει όμορφα μάτια. 
Πρέπει να καίνε. 
Καταλαβαίνεις? 
Πάθος ,δύναμη. 
Και ας κοιτάνε χαμηλά που και που. 
Όταν μιλάει για αυτά που αγαπάει να παίρνουν φωτιά τα γύρω του και να καίγεσαι να τσουρουφλίζεσαι.
   Κάθε βράδυ γίνομαι κομμάτια και κάθε πρωί με ξαναχτίζω. 
Στην τελική κάποια συντροφιά τις μικρές τις ώρες της μέρας θέλω.. κι όταν είμαι σμπαράλια μια αγκαλιά..

     Ξέρεις πόσο καιρό σε έψαχνα; Πόσο καιρό σε ονειρευόμουν και σε έπλαθα κομμάτι-κομμάτι στο μυαλό μου;

Αλλά κατά βάθος ήμουν ήσυχη, ήρεμη..

Κι εσύ απλώς ήρθες απ’ το πουθενά για να τα ανατρέψεις όλα.

Έχεις κάνει τη ζωή μου άνω-κάτω με τον πιο όμορφο –και άναρχο– τρόπο που θα μπορούσε κανείς.

Κάποτε σε είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Κάποτε περιοριζόσουν μόνο στις σκέψεις μου.

Τώρα πια σε έχω μπροστά μου.

Σε αγγίζω, σε νιώθω, σε παρατηρώ από πάνω μέχρι κάτω. Μα, δε σε χορταίνω, όσο κι αν προσπαθώ. Κι ούτε φαντάζομαι ότι μπορεί κάποτε όλο αυτό να τελειώσει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως σε γνώρισα, πως νιώθω τυχερή και πως θέλω να σε έχω δίπλα μου συνεχώς.

 Αυτό μόνο μου αρκεί.

Θα σου εκμυστηρευτώ κάτι, όμως, κι ας είναι νωρίς. Θα το γράψω, για να το βγάλω από μέσα μου και ν’ αλαφρώσει η ψυχή μου.

 Για σένα κάνω τα πάντα.

 Για σένα αυτή τη στιγμή δίνω τα πάντα.

 Δεν υπάρχουν όρια.

 Υπάρχεις μόνο εσύ.

Το λέω κι ανατριχιάζω, μα είναι αληθινό, όλα είναι αληθινά, δεν μπορεί να μην είναι αληθινά.

 Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν ξέρω πόσο θα μου κοστίσει και πότε θα μου περάσει –αν ποτέ μου περάσει–, αλλά τώρα πλημμυρίζω από αισθήσεις.

 Δυο στιγμές περιμένω να συμβούν την κάθε μέρα που περνάω μαζί σου.

 Η πρώτη είναι να σε δω, να σε αντικρίσω, να σε ψηλαφίσω, να νιώσω «αυτό το τσίμπημα», ότι όντως είσαι εδώ, ότι μου συμβαίνει στ’ αλήθεια.

Η δεύτερη να σου πω «καληνύχτα», και να μου χαμογελάσεις, έστω κι αν το βλέμμα σου κοιτά αλλού.

Και τώρα, άσε με να σ' ονειρευτώ .

Αύγουστος είναι....

Αύγουστος είναι …

Η μυρωδιά του νυχτολούλουδου, η μαρμελάδα ροδάκινο, το συκαλάκι γλυκό..

Αύγουστος είναι ένα ποτήρι παγωμένο νερό και μια κουταλιά βανίλια υποβρύχιο.

Είναι ο απογευματινός διπλός ελληνικός της γιαγιάς που πάντα της έκλεβα με το δάχτυλο λίγο καϊμάκι

είναι τα παιχνίδια με τα τσιγκάκια, τα γκαζάκια και τα πεντόβολα .

Είναι τα στερεωμένα με μανταλάκι χαρτονάκια στις ακτίνες του ποδηλάτου και οι αγώνες που ποτέ δεν τέλειωναν και ποτέ δεν υπήρχε νικητής.

Αύγουστος είναι η αυτοσχέδια κούνια του παππού με χοντρό σχοινί στην καρυδιά που σου έκαιγε τα χέρια..

Είναι οι φωνές και το κατάβρεγμα με το λάστιχο για να σταματήσουμε να τρώμε τα σύκα, απ' τη συκιά στην πίσω αυλή της κυρα Παναγιώτας "..σκασμένα θα σας πιάσει κοιλόπονος αφήστε και για αύριο κάτι.."

Αύγουστος είναι τα γδαρμένα γόνατα απ'το σκαρφάλωμα στη μουριά της βλάχας της Λιόνας..

Είναι τα φιλέματα στο πεζούλι του κυρ Θανάση του ζωγράφου με στραπατσάδα και μια μερίδα χοντροκομμένες τηγανιτές πατάτες για όλη την παρέα και οι καυγάδες με το μπουκωμένο στόμα για την τελευταία πατάτα..

Οι εργάτες και οι εργάτριες από το τελαράδικο που μαζευότανε στην "τούμπα", απέναντι από τον αλευρόμυλο, στο διάλλειμα τους, τα ταπεράκια με το κολατσιό και το τρανζιστοράκι και μείς αραχτοί στην ράμπα να χασκογελάμε και να χαχανίζουμε κάθε φορά που κάποιος αγκάλιαζε μια κοπελιά..

Αύγουστος είναι ο μπαμπάς με το Ford Taunus φορτωμένο με καλούδια από τη Γερμανία και η μαμά με χτένισμα αλλά Jackie O, να μοιράζει καλσόν και κρέμες Atrix για τα χέρια, στις φίλες της γιαγιάς..

Αύγουστος είναι η βιασύνη μας να μεγαλώσουμε......

Αύγουστος είναι τα αξημέρωτα πρωινά στην υγρή ακόμα αμμουδιά της Σάρτης μ' ένα παγωμένο φραπέ γλυκό με γάλα καλημερίζοντας τον Άθω απέναντι.

Είναι τα μεταμεσσονύχτια κουσκουσ στην αυλή του Phily's παρέα με τη Σοφία και απαραιτήτως άσπρα σπόρια....

Αύγουστος είναι το πρώτο ναι και το τελευταίο όχι μου...

Σ' αυτούς που μένουν...

 Λοιπόν, κάποτε, βγήκε η Ζωή μια βόλτα και σε μια γειτονιά γνώρισε την Ψυχή. Έκαναν καλή παρέα. Της άρεσε που η Ψυχή ήταν καλόκαρδη, αλλά και τσαμπουκαλού και μαχητική όπου χρειαζόταν, όχι σαν τα ξαδέρφια της, την Μοναξιά και τον Πόνο. Η μια  ζηλιάρα κι ανυπόφορη, κι ο άλλος ύπουλος και πονηρός.
Συναντιόντουσαν κάθε πρωί, λοιπόν και έκαναν σχέδια.
Κάποια μέρα όμως η Ζωή, σκόνταψε, έκανε ένα "αχ", το άκουσε η Μοναξιά κι έτρεξε να το πει στην Ψυχή .
 Η Ψυχή ένιωσε τη γη να φεύγει απ' τα πόδια της, σφίχτηκε η καρδιά της"Αχ Ζωή γιατί ; "
Τότε η Μοναξιά χαμογέλασε πονηρά και της είπε "μη φοβάσαι εγώ είμαι εδώ, μίλα σε μένα".
Η Ψυχή ανοιχτό βιβλίο κι η Μοναξιά σφουγγάρι. Ρουφάει τις αναμνήσεις διψασμένα, αχόρταγη κι εγωίστρια όπως είναι θέλει να μάθει τα πάντα. Κι η Ψυχή μαραζώνει, κι Μοναξιά ρουφάει και θεριεύει. Μόλις κατάλαβε όμως πως δεν πάει άλλο, αρχίζει να  σφίγγει και να στίβει το σφουγγάρι της πάνω στην Ψυχή. Μέρα νύχτα στίβει σταγόνες λύπης,στάλες θλίψης, μικρές σταλαγματιές με αναμνήσεις...
Χαιρέκακη,ν' αδειάσει θέλει χώρο να ρουφήξει κι άλλη ζωή.
Ξέρει τι κάνει αυτή , αλλού να τα φορτώσει θέλει.
Καίνε οι στάλες σαν καυτό λιωμένο μέταλλο την έρμη τη Ψυχή κι ο Πόνος παραμονεύει.
Στάλα και βήμα πιο κοντά ο Πόνος πλησιάζει.
Στίβει σταγόνα η Μοναξιά ο Πόνος αντριώνει, κάθε μικρή σταλαγματιά υφάδι και στυμόνι του Πόνου τον μανδύα μεγαλώνει.   Ύπουλος και ψεύτης κι αυτός.
" Έλα Ψυχή μου να σ'αγκαλιάσω! Δες την κάπα μου! Την έπλεξε η Μοναξιά με τις δικές σου αναμνήσεις. Έλα να σε σκεπάσω, κανείς δεν θα σε βρει !"
Καίγεται η Ψυχή, βουρκώνει κι η Μοναξιά την σπρώχνει.
Κακό μιλέτι η Μοναξιά, κακίστρω, κολοπετσωμένη ...
Πέφτει στα γόνατα η Ψυχή, ματώνει η καρδιά της, την έπιασε το παράπονο,πόσα να αντέξει ακόμα,!Ανήμπορη πια η καρδιά, αφήνει τα δάκρυα της να κυλήσουν...
Τρέξανε τα δάκρυα και κρύφτηκαν στη χούφτα της Ψυχής, τα σήκωσαν τα χέρια της και ξέπλυναν τα μάτια της. Στο τελευταίο δάκρυ, γεύθηκε την αλμύρα, θυμήθηκε τη θάλασσα,τις αμμουδιές, τα παιδικά τα γέλια. Η αύρα την αγκάλιασε, ηρέμησε η καρδιά της, άνοιξε τα μάτια της κι είδε τα δυο παιδιά της.
Έσκυψε τότε η Ψυχή και πήρε την καρδιά στα χέρια της.
"Ηρέμησε," της είπε σιγανά, "εσύ και γω μαζί ξανά θα προχωράμε , άλλοτε εσύ , άλλοτε εγώ μπροστά, δεν θα σ' αφήσω μόνη, ...πάμε να βρούμε τη Ζωή, έχουμε δρόμο και πολλά να πούμε ακόμη"..

....τόσες ψυχές....

Τόσες ψυχές....

πόσες φωτιές..

τόσες καρδιές αποκαΐδια...

...είπε το φεγγάρι και μάτωσε...

Το πέλαγο είναι βαθύ,

κι η αγάπη είναι μεγάλη
έχω έναν πόνο στην ψυχή
και ποιος θα μου τον βγάλει

Το πέλαγο είναι γλυκό,
χάδι μαζί και δάκρυ
και με κυλάει αφρίζοντας
στου ορίζοντα την άκρη.

Το πέλαγο είναι παιδί,
τρέχει και δεν το φτάνω
παιδί και στην αγάπη του, 

που σαν με δει το χάνω. 

             στιχοι Νικος Γκατσος

κραυγή... αθόρυβη :)

το  χασμουρητό είναι  μια αθόρυβη κραυγή,

αλλά και  ο χυμός της επιβίωσης 

με γεύση ονείρων και ελπίδας....

τα κάναμε σαλάτα?... ή...

 Για να φτιάξεις μια νόστιμη σαλάτα  χρειάζεσαι,

 ένα συνετό για την επιλογή των υλικών,

ένα γενναιόδωρο για το λάδι,

ένα φιλόσοφο στήν επιλογή των μπαχαρικών,



έναν τσιγκούνη
στο ξύδι

ΚΑΙ




 έναν τρελό να την ανακατέψει......  

smile !!

 





Το ελιξήριο σε κάθε δηλητήριο είναι ένα μεγάλο χαμόγελο............
                 κι ας άρχισε να νυχτώνει νωρίς............

... υπάρχουν άνθρωποι...

    Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν....τον πόνο τους μονάχοι.........
κι είναι αυτοί που πόνεσαν πραγματικά κι όχι επιδερμικά. Ο πόνος σε όλες του τις αποχρώσεις ,σωματικός ή ψυχικός αφήνει ίχνη,σημάδια ,ουλές. Και είναι η ψυχή του χαραχτήρα που τον μεταφράζει ανάλογα. ..........
     Οι περισσότεροι αν όχι όλοι χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις....
..." ξέρω πως είναι ,το έζησα,πόνεσα,αλλιώς δεν θα μιλούσα έτσι......" και μοιρολατρούν,μοιρολογούν και για ρεφρέν μοιράζουν αφορισμούς......
....στο τέλος ανακαλύπτεις πως ο πόνος τους ήταν μια γρατζουνιά......

   κι  είναι κι αυτοί που ,ο πόνος μπορεί να μην τους σκότωσε,να μην τους έκανε δυνατότερους ,να μην τους έκανε ούτε καν καλύτερους,σίγουρα όμως δεν έγιναν χειρότεροι............... ίσως να σκληραγώγησαν την ευαισθησία τους , να σκλήρυναν την ειλικρίνεια , να έπαψαν να ωραιοποιούν τις δικαιολογίες κι όταν αποφασίζουν να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους ,τα ονοματίζουν ένα προς  ένα....
..........όχι δεν είναι θυμός,ούτε κακία,σίγουρα όχι απελπισία....
       
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το καταλάβεις.
Να μπεις ,έστω για λίγο,στα παπούτσια τους......
....μπορείς???

πρέπει να ξέρεις όμως ,πως , ο πόνος δεν μοιράζεται....
τον ζεις , τον αντέχεις , τον περνάς , τον ξεπερνάς, μονάχος......
.....μπορείς ???

μη μου λες ,...ναι ,μπορώ....
... δεν μπορείς...
 πόνος κατά παραγγελία δεν υπάρχει.... ούτε καν γρατζουνιά....



        

..ο Αύγουστος της μελαγχολίας...

...κι έτσι απότομα και χωρίς καμιά προειδοποίηση μες την απόλυτη ησυχία της ηρεμίας, μαζί με την εκπνοή της τελευταίας ανάσας νιώθεις ένα σφίξιμο στην ψυχή κι ένα πετάρισμα στα πνευμόνια ,σαν κάτι να σου στερεί τον αέρα,να καταπίνει το οξυγόνο σου,κι ύστερα αυτός ο πόνος,εκεί στη μέση του διαφράγματος,σα να σφίγγει μια τανάλια την ψυχή σου..κι ο πόνος δεν απλώνει ,μένει εκεί σταθερά κι έντονος,κρατάει όσο το ανοιγόκλεισμα του ματιού....μα την αλήθεια, όμως, μοιάζει αιώνας η στιγμή...μα αυτό που πονάει περισσότερο είναι πως ξέρεις ... δεν είναι έρωτας που φτερουγίζει ,αλλά οι αναμνήσεις που ξυπνούν...λησμονημένες στιγμές που έρχονται να σου θυμίσουν πως έπρεπε να φύγεις πιο νωρίς...

...άντε γεια λοιπόν...

....μου είπες μέσα σ ολα,

".....ασε εσυ ούτε το συμφέρον σου δεν ξέρεις....."

                            Ίσως να ναι κι έτσι...


Άφησα το συμφέρον μου στα χέρια σου και μου το χρεωσες
Άφησα τη ζωή μου στα χέρια σου και την έβαλες στην αναμονή
Άφησα την ψυχή μου στα χέρια σου και την πουλησες......
Άφησα περιθώρια και ξεπέρασες τα όρια....


.................................Άντε γεια λοιπόν..................
                               
                                       και................
...