..ο Αύγουστος της μελαγχολίας...

...κι έτσι απότομα και χωρίς καμιά προειδοποίηση μες την απόλυτη ησυχία της ηρεμίας, μαζί με την εκπνοή της τελευταίας ανάσας νιώθεις ένα σφίξιμο στην ψυχή κι ένα πετάρισμα στα πνευμόνια ,σαν κάτι να σου στερεί τον αέρα,να καταπίνει το οξυγόνο σου,κι ύστερα αυτός ο πόνος,εκεί στη μέση του διαφράγματος,σα να σφίγγει μια τανάλια την ψυχή σου..κι ο πόνος δεν απλώνει ,μένει εκεί σταθερά κι έντονος,κρατάει όσο το ανοιγόκλεισμα του ματιού....μα την αλήθεια, όμως, μοιάζει αιώνας η στιγμή...μα αυτό που πονάει περισσότερο είναι πως ξέρεις ... δεν είναι έρωτας που φτερουγίζει ,αλλά οι αναμνήσεις που ξυπνούν...λησμονημένες στιγμές που έρχονται να σου θυμίσουν πως έπρεπε να φύγεις πιο νωρίς...