Ας είναι νωρίς....

   Τίποτα πια , δεν με νοιάζει τίποτα, οι εκπτώσεις τέλειωσαν τον Αύγουστο, δεν έχω καμιά όρεξη να ψάχνω το σχεδόν και το κάπως.

Καλύτερα μόνη με το στυλό και το τετράδιο. Τον εαυτό μου κατάφερα πια να μπορώ να τον αγαπήσω και ξέχωρα από τον άλλο.

 Άκου να δεις .. 
ΑΝ γουστάρω τον άλλο, απαιτώ ΝΑ με θέλει και ο άλλος , να λιώνει όπως εγώ. Θέλω ένα έρωτα μεγάλο. 
Τον θέλω να με συνεπάρει, να με σηκώσει και να μη με ξανακατεβάσει. 

Να κοιτάω τα μάτια του και να λέω ότι εκεί δύει ο ήλιος και χαράζει η αυγή. Αλλά δεν φτάνει μόνο να έχει όμορφα μάτια. 
Πρέπει να καίνε. 
Καταλαβαίνεις? 
Πάθος ,δύναμη. 
Και ας κοιτάνε χαμηλά που και που. 
Όταν μιλάει για αυτά που αγαπάει να παίρνουν φωτιά τα γύρω του και να καίγεσαι να τσουρουφλίζεσαι.
   Κάθε βράδυ γίνομαι κομμάτια και κάθε πρωί με ξαναχτίζω. 
Στην τελική κάποια συντροφιά τις μικρές τις ώρες της μέρας θέλω.. κι όταν είμαι σμπαράλια μια αγκαλιά..

     Ξέρεις πόσο καιρό σε έψαχνα; Πόσο καιρό σε ονειρευόμουν και σε έπλαθα κομμάτι-κομμάτι στο μυαλό μου;

Αλλά κατά βάθος ήμουν ήσυχη, ήρεμη..

Κι εσύ απλώς ήρθες απ’ το πουθενά για να τα ανατρέψεις όλα.

Έχεις κάνει τη ζωή μου άνω-κάτω με τον πιο όμορφο –και άναρχο– τρόπο που θα μπορούσε κανείς.

Κάποτε σε είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Κάποτε περιοριζόσουν μόνο στις σκέψεις μου.

Τώρα πια σε έχω μπροστά μου.

Σε αγγίζω, σε νιώθω, σε παρατηρώ από πάνω μέχρι κάτω. Μα, δε σε χορταίνω, όσο κι αν προσπαθώ. Κι ούτε φαντάζομαι ότι μπορεί κάποτε όλο αυτό να τελειώσει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως σε γνώρισα, πως νιώθω τυχερή και πως θέλω να σε έχω δίπλα μου συνεχώς.

 Αυτό μόνο μου αρκεί.

Θα σου εκμυστηρευτώ κάτι, όμως, κι ας είναι νωρίς. Θα το γράψω, για να το βγάλω από μέσα μου και ν’ αλαφρώσει η ψυχή μου.

 Για σένα κάνω τα πάντα.

 Για σένα αυτή τη στιγμή δίνω τα πάντα.

 Δεν υπάρχουν όρια.

 Υπάρχεις μόνο εσύ.

Το λέω κι ανατριχιάζω, μα είναι αληθινό, όλα είναι αληθινά, δεν μπορεί να μην είναι αληθινά.

 Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, δεν ξέρω πόσο θα μου κοστίσει και πότε θα μου περάσει –αν ποτέ μου περάσει–, αλλά τώρα πλημμυρίζω από αισθήσεις.

 Δυο στιγμές περιμένω να συμβούν την κάθε μέρα που περνάω μαζί σου.

 Η πρώτη είναι να σε δω, να σε αντικρίσω, να σε ψηλαφίσω, να νιώσω «αυτό το τσίμπημα», ότι όντως είσαι εδώ, ότι μου συμβαίνει στ’ αλήθεια.

Η δεύτερη να σου πω «καληνύχτα», και να μου χαμογελάσεις, έστω κι αν το βλέμμα σου κοιτά αλλού.

Και τώρα, άσε με να σ' ονειρευτώ .