Φτάσαμε και πάλι πολύ κοντά στο τέλος.Κι όπως κάθε χρόνο, περίπου την ίδια εποχή, προσπαθώ να σας βρω. Στην πορεία κάποιοι χάθηκαν, κάποιοι ξέφυγαν για λίγο αλλά ακόμα βρίσκονται τριγύρω, κάποιοι άλλοι έγιναν πιο απαραίτητοι και σταθεροί και κάποιοι μπαίνουν για πρώτη φορά σε αυτόν τον κύκλο.
Κάθε χρόνο λοιπόν, περίπου την ίδια εποχή, προσπαθώ να σας ξαναβρώ, περίπου την ίδια ώρα, σαν να πίνουμε παρέα έναν καφέ, ένα ποτηράκι κρασί, ένα τσιγάρο και φύγαμε. Τέλος χρόνου...περίπου... κι εδώ είναι η διαφορά στο '' περίπου ". Όταν έρθει το τέλος δεν προλαβαίνεις να το δεις, είσαι ήδη αλλού. Πατάς ήδη στο επόμενο ενώ όταν βρίσκεσαι στο περίπου, εκεί το βλέπεις νά'ρχεται το ζεις πιο έντονα και ώρες-ώρες νιώθεις σαν να μή κυλάει η στιγμή, σαν να βρίσκεται ο χρόνος σε αργή κίνηση, ενώ εσύ βιάζεσαι, όπως πάντα.Πριν έρθει λοιπόν αυτή η στιγμή που είναι συγχρόνως παρελθόν-παρόν και μέλλον, θέλω για μια στιγμή να σκεφτείς.
Πόσο μπορεί να διαφέρει ο φετεινός χρόνος απ'τον επόμενο! Ποια η διαφορά του απ'τον προηγούμενο! Ίσως καμιά, ίσως όμως και πολλές. Ίσως δεν τον μετρήσαμε τον χρόνο μας σωστά. Ίσως πάλι να θεωρήσαμε δεδομένο πως κάθε χρόνος θά'ναι ίδιος με τον επόμενο. Ίσως γιατί σκεφτόμαστε και πράττουμε το ίδιο όπως κάθε μέρα του κάθε χρόνου. Ίσως γιατί φοβόμαστε μην αλλάξει κάτι, έστω κι αυτό που υπάρχει κι ας μην είναι αυτό που ουσιαστικά θα θέλαμε να είναι. Ίσως γιατί ξεχάσαμε να θέλουμε. Ίσως πάλι γιατί απλώς διαγράψαμε τον εαυτό μας και απλώς τον τοποθετήσαμε μέσα στους άλλους, ανάμεσα από τους άλλους και γύρω από αυτούς. Αφεθήκαμε να ζούμε τις ζωές των άλλων.
Όμως θυμήσου πόσες φορές σου ζήτησα να κλείσεις τα μάτια και ν'αφουγκραστείς το τρεμόπαιγμα της φλόγας του κεριού που ανάβεις κάθε βράδυ. Πόσες φορές σου ζήτησα ν'ανοίξεις τις παλάμες σου να γεμίσουν βροχή.
Πόσες φορές άφησες την ομίχλη να σε τυλίξει ? Το ξέρεις πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σύννεφο? Γιατί δεν βγήκες να περπατήσεις πάνω σ'αυτό?Πόσες φορές σου ζήτησα να γευτείς ένα δάκρυ? Έχει την ίδια αλμύρα της θάλασσας. Αν ανέβαινες επάνω του θα σε ταξίδευε σ'αυτήν και θά'βλεπες όλα τα μπλε του κόσμου.
Πόσες φορές σου ζήτησα να κλείσεις τα μάτια όταν ακούς να σου λεν σ'αγαπώ. Έτσι δεν θ΄άκουγες απλά μια ακόμη λέξη μα τους κτύπους της καρδιάς σου γιατί κάποιες λέξεις μόνο εκεί μέσα ζουν. Ίσως να την θυμόσουν και συ. Πόσες φορές σου ζήτησα να μή φοβηθείς να το πεις.
Πόσες φορές σου ζήτησα να φέρεις κοντά σου πάλι ότι πήρε ο καιρός μακριά, να βρεις τα σημάδια, να γεμίσεις τα άδεια, μόνο έτσι το πλοίο θα σηκώσει άγκυρα. Μόνο έτσι θ'ανάψει η φωτιά στο φάρο, να μη φοβάσαι πως θα χαθείς.Μη ξεχνάς, τα άδεια καράβια μένουν δεμένα στα λιμάνια και τρίζουν μοναξιά. Φόρτωσέ το λοιπόν, γέμισε τα άδεια μ'αναμνήσεις και θά'χει χώρο για άλλες τόσες, δε θα μπατάρει μή φοβάσαι. Καλές ή άσχημες, στό'πα ξανά μή τις φοβάσαι. Στο τέλος θα μείνουν αυτές που σε κάνουν να χαμογελάς. Τις άλλες θα τις πάρει μακριά το νερό, θα τις κάνει ο θεός μπουγάδα θα τις στύψει να στεγνώσουν να μην τις θυμάσαι πια.
Πόσες φορές σου ζήτησα να μήν τινάξεις το χιόνι απ'το παλτό σου! Άστο να μπει στο σπίτι σου. Είναι η άχνη των θεών. Όσο γλυκά λιώνει στο στόμα σου έτσι γλυκά και αθόρυβα θα λιώσει κι αυτό. Έτσι είναι όλα τα μεγάλα, αθόρυβα.Απ' τον βουβό πόνο, τον πιο μεγάλο μέχρι τα δάκρυα της χαράς της πιο μεγάλης, βουβά κι αυτά κι αθόρυβα. Πόσες φορές σου ζήτησα να τα νιώσεις!? Μα εσύ τά'ψαχνες στις μεγάλες λέξεις, στις πομπώδεις χειρονομίες, στις ακριβές συσκευασίες. Στό'πα παλιά στο λέω και τώρα, να δίνεις αξία στα πράγματα όχι γι'αυτό που αξίζουν αλλά γι'αυτό που σημαίνουν. Κι αν μετρήσεις σωστά αυτή τη φορά θα δεις πως όλα τα μεγάλα και τα δυνατά βγαίνουν από μικρές λέξεις.
Αγάπη-Πόνος-Δάκρυ-Γέλιο-Χαρά-Ήλιος-Φως-Θεός-Γη-Μάνα-Παιδί. Είδες? Είναι λέξεις μικρές. Όλες μαζί είναι Ζωή. Είναι μικρή μα έχει πολλά να σου δώσει. Πόσες φορές σου ζήτησα να θυμηθείς τις μυρωδιές!? Της βρεγμένης γης, της κανέλας και του γαρύφαλλου, το τσούξιμο στα ρουθούνια απ' τη μυρωδιά της βανίλιας, τα ψημένα κάστανα και τις πορτοκαλόφλουδες στη σόμπα. Αυτά είναι τ'αρώματα που ξέχασες. Αυτά είναι η εσάνς της ζωής.
Πόσες φορές σου ζήτησα να σταματήσεις για λίγο να τρέχεις και να πάρεις μια βαθειά ανάσα? Η ανάσα είναι η τέχνη της καρδιάς. Σ'ανεβάζει και σ'αναγκάζει να κοιτάξεις ψηλά. Πες μου πόσες ανάσες έστειλες στον ουρανό, πόσες φορές κοίταξες τ'αστέρια? Δεν σου ζήτησα να τα μετρήσεις. Μονάχα να τα δεις! Έτσι για νά'χει απόθεμα από φως η ψυχή σου. Τότε θα δεις, δεν θα φοβάσαι τα σκοτάδια που φέρνουν οι βαριές οι ώρες. Μια ανάσα φως και θα σκορπίζει το κακό. Πόσες φορές το ζήτησα? Μα δεν με πίστεψες, δεν μ' εμπιστεύτηκες. Όσες φορές στο ζήτησα, αν τις μετρήσεις όλες, είναι οι μέρες πού'φυγαν, χρόνια που χάθηκαν, στιγμές που λησμονήθηκαν, ανάσες που πνίγηκαν.
Όσες φορές το ζήτησα άλλες τόσες θα το ζητήσω μα ακόμα πιο πολλές θα το ευχηθώ.
Νά'χεις τις μυρωδιές της Άνοιξης στην κούπα του καφέ σου, τα μεσημέρια σου αύρα θαλασσινή, τ'απόγευμα, του Φθινοπώρου χρώματα να παίζουν στη ματιά σου και οι βραδιές σου ξάστερες και λυτρωτικές! Να ζεις το χρόνο σ'όλες τις ταχύτητές του. Να ανασαίνεις σ'όλους τους ρυθμούς. Να βλέπεις όλα τα χρώματα της μέρας. Ν'ακούς όλες τις αποχρώσεις των ήχων. Να γεύεσαι όλα τα συναισθήματα. Ν'ακουμπάς σ'όλα τα χάδια της ζωής. Γιατί.......Ζωή μισή δεν θέλω πια να ζεις.........Ναι! Τραγούδα το, όχι μισό, ολόκληρο. Τραγούδα το και φέτος και του χρόνου. Ίσως εδώ να είναι η διαφορά.!
Όσο για του χρόνου-χρόνου περίπου την ίδια εποχή, περίπου την ίδια ώρα θα προσπαθήσω να σας ξαναβρώ !!!
